Το Κράσι είναι ένα ορεινό χωριό που διατηρεί τον παραδοσιακό χαρακτήρα του, κάτι που θα διαπιστώσετε με μια βόλτα σας εκεί, όπου θα ανακαλύψετε παλιά πέτρινα σπίτια, γραφικά δρομάκια αλλά και μια όμορφη πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο να χαρίζει κάτω από το βαθύ ίσκιο των φύλλων του την δροσιά στους καλοκαιρινούς επισκέπτες.

Σημείο αναφοράς του χωριού, αποτελεί αυτός ο υπεραιωνόβιος, τεράστιος πλάτανος (ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΦΕΚ χαρακτηρισμού 247/2011), που έχει περίμετρο κορμού τα 24 μέτρα και διακλαδώνεται σε πολλούς βραχίονες. Η ηλικία του εκτιμάται στα 2.400 χρόνια καθώς λέγεται ότι σε κάθε μέτρο της περιμέτρου του αντιστοιχούν 100 χρόνια. Ο πλάτανος αυτός συγκαταλέγεται μέσα στα 5 μεγαλύτερα δέντρα της Ευρώπης. Όπως αναφέρει ο Ολλανδός δασολόγος, Jeroen Pater, στην Ευρώπη υπάρχουν 200 δέντρα με διάμετρο μεγαλύτερη των 10 μέτρων.

Ο πλάτανος αποτελεί από μόνος του ένα ολόκληρο οικοσύστημα και είναι πόλος έλξης για τους επισκέπτες , που έρχονται από μακριά για να τον θαυμάσουν, δίπλα στις όμορφες καμαρωτές βρύσες. Πρόσφατα δέχθηκε πλήγμα από κεραυνό και έχασε περίπου 8 μέτρα από το ύψος του, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον πτοήσει.

Ο αιωνόβιος πλάτανος στο Κράσι, χαρακτηρίζεται μνημείο της φύσης και της ιστορίας του τόπου. Καλύπτει με το πλατύ του φύλλωμα την πλατεία του χωριού, στην οποία βρίσκεται το πιο κεντρικό καφενείο. Αποτελεί χώρο ξεκούρασης των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες καθώς η σκιά του είναι πραγματική απόλαυση τις ζεστές μέρες. Είναι γνωστό ότι ο Νίκος Καζαντζάκης, αυτός ο σπουδαίος λογοτέχνης, περνούσε αρκετά καλοκαίρια στο Κράσι μαζί με άλλους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων που επέλεγαν για χώρο ανάπαυσης και δημιουργίας το χωριό, όπως ο Μάρκος Αυγέρης, ο Κώστας Βάρναλης και η οικογένεια Αλεξίου οι οποίοι συγκρότησαν όλοι μαζί τη "λογοτεχνική συντροφιά του Κρασίου”.

Δίπλα στον πλάτανο βρίσκεται το λιθόδμητο υδραγωγείο (Διατηρηταίο μνημείο πολιτισμού με ΦΕΚ του 2002), με τις πέτρινες τοξωτές βρύσες, που όπως μαρτυρά η αναγραφόμενη επιγραφή, κατασκευάστηκαν το 1890 από Μοχιανούς μαστόρους (από το γειτονικό χωριό Μοχός). Οι βρύσες είναι δύο, η πάνω και η κάτω βρύση, είναι θολωτές με μια γούρνα η καθεμία. Ακριβώς δίπλα στην κάτω βρύση βρίσκονται οι πέτρινες γούρνες του χωριού στις οποίες τα παλιά χρόνια οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα τους. Τα νερά των πηγών προέρχονται από τον ορεινό όγκο της Σελένας και ρέουν καθ’ όλη την διάρκεια του έτους.

Το έργο αυτό υδροδοτεί μέχρι και σήμερα μια μεγάλη περιοχή ενώ προσφέρουν γάργαρο και δροσερό νερό στους επισκέπτες, οι οποίοι θα παρατηρήσουν την αρχή του παλιού συμπλέγματος του δικτύου άρδευσης μέσω αυλακιών με κλίσεις, για τη μεταφορά νερού στους κήπους και τα χωράφια των κατοίκων του οικισμού.